Rozdział 7 - Nienawiść

Perspektywa Harry’ego

Nicole poszła na randkę z tym debilem. Co mam robić? Siedzieć przed telewizorem i oglądać nudny serial? Nie, to nie moja działka.  Nicole pewnie będzie wściekła jak zobaczy imprezę w domu i o to chodzi.

Wziąłem telefon i zadzwoniłem do jednego gościa, który powysyłał sms-y o imprezie.  Po godzinie wszyscy przyszli. Zaczęli pić i dobrze się bawić. Nie ukrywam ja też nie pożałowałem.

Byłem nieźle nachlany, ale ja się już przyzwyczaiłem do takiego stanu.

Perspektywa Nicole

Wszędzie były butelki po piwie i wódce, w powietrzu woń alkoholu. Coś strasznego. Wyglądało tak jakby Harry zrobił imprezę podczas mojej nieobecności . Weszłam w głąb korytarza, gdzie słychać było muzykę dochodzącą z salonu.

Gdy przekroczyłam próg pokoju, wszyscy spojrzeli na mnie jak na jakiegoś ducha. Trochę się speszyłam. Na kanapie zobaczyłam Harry’ego, który najprawdopodobniej pił kolejnego drinka. Zauważył mnie i jednym ruchem wstał z kanapy.

- Moja Nicole przyszła!  - podszedł do mnie i mnie pocałował

Sama nie wiem czemu, ale oddałam. Zaczął mnie delikatnie całować, ale z sekundą ten pocałunek stał się coraz bardziej zachłanniejszy. Chciałam, żeby ta chwila trwała wiecznie. Mogłam bym go całować dzień i noc, ale wszystko co dobre musi się kiedyś kończyć. Harry powoli zaczął się oddalać. Z uśmiechem na twarzy patrzył głęboko w moje oczy, które wyrażały smutek po przerwanym pocałunku.

- Oddałaś. – stwierdził nie przestając patrzyć

- No i? Przecież ludzie się ciągle całują!

- Tak, ale ty byś nie oddała pocałunku. Lecisz na mnie!

- Chciałbyś! – ominęłam go i poszłam usiąść na kanapie

Nalałam sobie piwa, chociaż rzadko go piję. Byłam spragniona. Harry zaś stał tam otępiały moimi słowami. Pewnie nie spodziewał się takiej reakcji. Gdy już trochę otrzeźwiał, usiadł na kanapie przeciwko mnie. W ogóle na mnie nie patrzył. Nie rozumiem. Przecież tyle razy mu mówiłam, że nic do niego nie czuje, ale teraz musi być obrażony.

Chyba, że…

On coś do mnie czuje?

Może cały czas próbuje, swoich sił bym się w nim zakochała…

Może on był zazdrosny, gdy szłam na randkę z Conor’em, tylko nic nie powiedział, bo się bał, że go wyśmieje…

Może Harry podaje się za kogoś kim naprawdę nie jest…

Następnego dnia wstałam dość wcześnie, jak na mnie. Jedyną motywacją do wstania był fakt, że dzisiaj jest piątek. Wczoraj do końca dnia, ani ja, ani Harry nie odzywaliśmy się do siebie. Dalej nie wiedziałam o co mu chodziło. Gdyby mu zależało na mnie nie przyprowadzał by sobie tej całej Cary do domu, w którym ja też jestem.  Jestem zazdrosna! I to o kogo o dziwkę Carę, która owija go sobie wokół palca. On nie miał pojęcia jak to bardzo bolało, gdy się z nią całował. Też nie byłam święta, ale się z nikim nie całowałam.

Jak zwykle poszłam do łazienki i zaczęłam się ubierać. Nie byłam w świetnym nastoju, więc taki też ubrałam zestaw.

Jedząc jabłko, czekałam aż Harry zejdzie na dół.  Po kilku minutach usłyszałam kroki. To był on. Schodził powoli jakby mu się wcale nie spieszyło, a do rozpoczęcia lekcji zostało jeszcze 15 minut, w tym 10 minut drogi. W końcu Harry zszedł po schodach. Jego wyraz twarzy nie wyrażał żadnych uczuć. Miałam nadzieję, że mu to przejdzie, bo długo tego nie zniosę.

Podjechaliśmy pod szkołę, oczywiście nie odbyło się od szeptów uczniów stających przed szkołą.

* * *

Szłam właśnie z jedzeniem pod stolik, gdzie zawsze siedziałam z Amandą. Kiedy akurat przechodziłam obok Harry’ego, ten podstawił mi nogę i jak torpeda upadłam na ziemię. Śmiechy innych osób można było słyszeć z każdej strony, ale najgłośniej śmiał się Harry. Cała zaczerwieniona i z makaronem na twarzy wstałam i próbował to ignorować.

- Nicole, tak wyglądasz sto razy lepiej! – krzyknął Harry nie przestając się śmiać

Czy ten człowiek nie ma uczuć?

Wybiegłam ze stołówki powstrzymując płacz, który coraz bardziej dawał o sobie znaki. Upokorzona wpadłam do łazienki niczym burza. Zaczęłam przeglądać się w lustrze, który wisiał naprzeciwko mnie. Wyglądałam okropnie.  Makaron z sosem na całej twarzy. Jak on mógł mi zrobić coś takiego? Dlaczego on mnie teraz nienawidzi? Jeszcze wczoraj było wszystko po staremu. Z kim ja mieszkam? Z potworem, który został wyprany z uczuć!

Perspektywa Amandy

Po żałosnej scenie odegranej przez Harry’ ego w roli głównej. Chciało mi się płakać jak zobaczyłam Nicole całą w jedzeniu, uciekającą ze stołówki i Harry’ego, któremu już powoli zaczynało brakować tchu ze śmiechu. Nie wytrzymałam. Wstałam z krzesła, niosąc koktajl. Podeszłam do niego. Myślałam, że go zabiję! Na początku mnie nie zauważył, ale Zayn szturchnął go łokciem na znak, że mam mu coś ważnego do powiedzenia.

- Ty świnio, jak mogłeś jej to zrobić! – wszyscy spostrzegali na naszą dwójkę

- Masz jakiś problem? – odpowiedział jakby miał daleko w dupie to co zrobił

- A żebyś wiedział, że mam! – podniosłam koktajl nad jego głową i całą zawartość wylałam na jego kudły

- No teraz twoje włosy wyglądają o niebo lepiej. Daj mi numer do twojego fryzjera! –  wyszłam ze stołówki z dumnie uniesioną głową.

W tyle widziałam, że chłopaki próbują zatrzymać Harry’ego przed złapaniem mnie i uderzeniu. Weszłam do łazienki gdzie zastałam zapłakaną Nicole.

- Nicole nie płacz już, teraz Harry wie jak to jest. – próbował ucieszyć Nicole

- Jak może to wiedzieć. Przecież to nie on został upokorzony przed całą szkołą.

- Wieeesz… Zajęłam się tym. Wylałam na niego koktajl na oczach wszystkim. Tak bardzo chciałam go wypić, ale musiałam się poświęcić. Jest wściekły, ale to mi daje satysfakcję.

- Amanda, czy już mówiłam, że cię kocham? – zaczęła mówić przez śmiech

- Dużo razy… Tak zachowała się prawdziwa przyjaciółka. Wiem, że teraz będę miała przerąbane, ale jakbym miała zrobić to drugi raz. Zrobiłam bym to z czystą przyjemnością. – przytuliłam się najmocniej jak umiałam.

Perspektywa Nicole

Byłam wdzięczna Amandzie, że tak postąpiła. Ja bym się nie odważyła na taki czyn.  Na szczęście ubrudziłam tylko twarz i trochę włosów, ale to mogłam spokojnie umyć. Kiedy byłam już czysta, mogłam wyjść na korytarz. Amanda zamknęła za mną drzwi i obie ruszyłyśmy do klasy, chcąc uniknąć, spojrzeń, szeptów, śmiechów skierowanych na nas.

Usiadłyśmy w ławkach i czekałyśmy na dzwonek. Nie musiałyśmy długo czekać, bo po kilku minutach usłyszałyśmy ten nieznośny dźwięk.

Do klasy weszli uczniowie.  Patrzyli się na nas jak na morderców. Ignorowałam to.

Po zakończonych lekcjach wyszłam ze szkoły. Musiałam iść na piechotę z Amandą, bo nie chciałam jechać z Harry’m, nie mogłabym mu spojrzeć w oczy.

- Nicole, chodź, bo przyjdę po ciebie. – zawołał Harry stojąc przy samochodzie

- Spierdalaj, idę na piechotę.

- Wedle życzenia.

Wsiadł i odjechał z piskiem opon, zaś ja z Amandą gadałyśmy jak zwykle. Droga mi się strasznie przedłużała. Myślałam, że idę już jakąś godzinę, kiedy ujrzałam dom.

Przekroczyłam próg. Cisza! Weszłam na górę. Cisza! Otworzyłam drzwi do pokoju i zobaczyłam Harry’ ego siedzącego na łóżku  oglądającego telewizję.

Nie odzywając się do niego, odłożyłam torbę i wyszłam z pokoju.

Wieczór:

Siedziałam na kanapie z popcornem w ręku i z pilotem w drugiej. Oglądałam film ,, 3 metry nad niebem”. Choć oglądałam go już ze sto razy, nie znudził mi się.

Po zakończeniu filmu zegar wskazywał 23.00. Uznałam , że pora do spania. Weszłam do pokoju i zaczęłam brać poduszkę i kołdrę. Nie zamierzałam spać z nim w jednym pokoju.

- Co ty robisz? – zapytał Harry śpiącym głosem

- Miałam się do ciebie nie odzywać, ale powiem ci kilka słów. Wyprowadzam się!

- A to ciekawe. Gdzie?

- Do salonu. – oznajmiłam wychodząc z pokoju

- Yhyy… - Harry zszedł z łóżka i szedł za mną

- Co ty robisz? – zapytałam zdezorientowana

- Zabieram się do spania. – podniósł mnie i przerzucił przez ramię jak nic nie ważący worek ziemniaków

Zaniósł mnie do JEGO łóżka. Położył mnie na jednej stronie, zaś on ułożył się na drugiej. Chciałam stamtąd wyjść, ale Harry oplótł mnie ramionami tak mocno, że nie mogłam się ruszyć

- Dobranoc! – powiedział uśmiechając się sam do siebie

Mi nie było do śmiechu!

________________________________________________________________

Jejku 11 komentarzy I LOVE YOU

Poprzeczka jeszcze wyżej. Dacie radę?

15 komentarzy = nowy rozdział