Rozdział 1

Zimny wiatr otulał moje nagie ramiona, trzęsłam się z zimna. Drżącym krokiem szłam w stronę domu, w którym czekała mama. Ku mojemu zdziwieni z mojego domu rozprzestrzeniał się dym, który dawał do zrozumienia, że w środku znajduję się pożar. Przestraszona tym, że mama jest w domu, ruszyłam w stronę drzwi wejściowych. Jednak gdy już miałam pociągnąć za metalową klamkę, usłyszałam za sobą głos mamy.

- Nicole, uciekaj stąd. Straż pożarna już jedzie. – nie miałam zielonego pojęcia co się stało. Myślałam, że to sen z którego zaraz się obudzę. Zrobiłam szybki krok w tył i pobiegłam do mojej rodzicielki.

- Mamo! Co się stało? – zapytałam zdezorientowana

- Nie wiem. Byłam w sklepie po niektóre produkty, a gdy wróciłam zobaczyłam, że się pali. Wyciągnęłam telefon i zadzwoniłam po straż.

Po chwili usłyszałam syreny dochodzące od pojazdu zwanego strażą. Strażacy zaczęli gasić pożar. Wężem zwinnie gasili ogień, który powoli odpuszczał. Po skończonej akcji , postanowiłam zapytać się jednego z nich co tak właściwie się stało?

- Wiecie już może co było przyczyną pożaru?

- Nie znaleźliśmy nic co mogłoby wskazywać, że podpalenie rozpoczęło się we wnętrzu mieszkania, więc mamy tez przypuszczenia, że mógł to ktoś celowo podpalić.

- Ale jak to celowo. Kto by mógł zrobić takie świństwo!

- Nie wiem, a może macie jakiś wrogów, którzy byliby zdolni do podpalenia domu.

- Nie! – kategorycznie zaprzeczyłam

Straciliśmy dom, cały nasz dobytek spłonął. Nigdy w życiu nie pomyślałabym, że coś takiego może się stać. Jedyna rzecz jaka została to był portfel mamy, w którym znajdowała się karta kredytowa mamy. Na koncie miała dość sporo pieniędzy, ale to nie wystarczy na długo. Musiałyśmy iśc do bankomatu wypłacić sumę, która się tam znajdowała i zameldować się w hotelu. Po wypłaceniu pieniędzy i zameldowaniu się w hotelu, poszłyśmy do naszego pokoju. Otworzyłam drzwi i zobaczyłam dość duży pokój, w którym znajdowały się dwa łóżka. Zajęłam łóżko najbliżej okna.  Kiedy zrobiło się już dość późno musiałam iść spać. Następnego dnia, obsługa hotelowa przyniosła śniadanie. Były to naleśniki z truskawkową marmoladą. Przyznam były smaczne. W tracie kończenie posiłku, zadzwonił mamy telefon. Zawsze miałyśmy telefon przy sobie. Ponieważ był tylko jeden pokój, więc mama musiała rozmawiać przy mnie. Udawałam, że wcale nie interesuję mnie to o czym rozmawiają, ale w rzeczywistości ciekawiło mnie i to bardzo.

- Witaj Katrina. Słyszałam jakie nieszczęście się wam przydarzyło. Naprawdę współczuję.

- Tak, dziękuję.

- Dzwonię żeby zaproponować tobie i Nicole ofertę. Zamieszkacie z nami. Mamy duży dom, spokojnie pomieścicie się. Nawet znalazłam już dla ciebie pracę. Będziesz pracowała w mojej firmie, a Nicole ponieważ ma 17 lat będzie uczęszczała do nowej szkoły, załatwiłam już jej miejsce.

- Naprawdę? Nie mogę uwierzyć jaką mam świetną przyjaciółkę. Nie wiem co bym bez ciebie zrobiła.

- Cieszę się, że się zgadzasz. To przyjadę po ciebie. Za pół godziny będę. Tylko podaj mi adres.

- Ok zaraz sms-em  wyślę.

- To świetnie. Do zobaczenia.

- No hej.

Czyli będziemy mieszkać z przyjaciółką mamy. Wiem tylko tyle, że ma na imię Anne. Zaczął się drugi semestr, a ja będę chodzić do nowej szkoły. No super!  Po trzydziestu minutach przyjechała pani Anne. Wyszłyśmy na dwór i wsiadłyśmy do jej samochodu. Siedzenia były zrobione ze skóry. Były naprawdę ładne i bardzo wygodne. Minęło kilkanaście minut zanim dojechaliśmy pod jej dom. Był ogromny. To była jakaś willa.

- Chodźcie za mną. – machnęła ręką na znak, by iść za nią tak też uczyniłyśmy

Weszłyśmy do tego domu, który był cudowny.

- Katrina ty będziesz spała w pokoju gościnnym, a ty Nicole będziesz w pokoju z Harry’m. – Co? Ona ma syna? I ja będę mieć z nim pokój?

- Harry, zejdź na dół. Już przyszli! – po chwili moim oczom ukazał się bardzo przystojny chłopak. Gdy go zobaczyłam nogi się pode mną ugięły.

- Dzień dobry. – uśmiechnął się ukazując śliczne dołeczki

- Harry, zaprowadź Nicole do pokoju. – powiedziała uśmiechnięta Anne

Pociągnął mnie za nadgarstek z taką siłą ,myślałam, że mi go zaraz urwie. Zaczęłam wchodzić po schodach. Kiedy weszliśmy zatrzymał się i popchnął mnie na ścianę.

- Jestem Harry, zapamiętaj to imię przyda ci się kiedyś. – powiedział zachrypniętym głosem, zadrżałam.

- Nie sądzę! To jak zaprowadzisz mnie do tego pokoju, czy nie.

- No już! –pociągnął za nadgarstek i wepchnął do jakiegoś pomieszczenia, w którym znajdowało się duże łóżko i rozkładana kanapa.

- Ty śpisz ze mną tutaj, a tam jest łazienka.

- Zaraz co?

- Żartowałem, chciałem zobaczyć jak zareagujesz.

- Uf… - odetchnęłam z ulgą

Położyłam się na kanapie i odpłynęłam w krainę Morfeusz. Jutro szkoła!

Obudziłam się o 7.00, a do szkoły miałam na 8.00, więc miałam jeszcze trochę czasu. Zeszłam na dół i zobaczyłam moją mamę i mamę Harry’ego, które jadły śniadanie. Harry pewnie jeszcze spał. Stanęłam w progu, pani Anne uśmiechnęła się przyjaźnie do mnie. Naprawdę nie rozumiem jak taka miła kobieta może mieć takiego potwora.

- O! Nicole już wstałaś. Wczoraj byłyśmy z twoją mamą na zakupach i kupiłyśmy ci nowe ubrania i książki do szkoły. – podeszła do mnie i wręczyła mi chyba pięć toreb zapakowanych w ubrania i torbę z książkami. Oczywiście podziękowałam za zakupione rzeczy i zjadłam wcześniej przygotowane śniadanie. Po posiłku poszłam na górę wyciągnąć kilka ubrań i się w nie ubrać. Naprawdę nie wiem kto je kupował, ale ten ktoś ma gust. Gdy weszłam do pokoju zastałam Harry’ego, który właśnie wstawał z łóżka. Ale on jest przystojny. Boże, o czym ja myślę. Szedł w moim kierunku, zaniepokojona zaczęłam się cofać.

- Kochanie, boisz się mnie. Ja nie gryzę. – powiedział uśmiechając się do mnie

- Nie byłabym tego taka pewna, a teraz przepraszam idę się przebrać.

- Tylko nie siedź w łazience godzinę, ale zawsze możesz się tu przebrać. Nie mam nic przeciwko.

- Nie jednak wolę w łazience. – pobiegłam w kierunku łazienki. Zatrzasnęłam drzwi i zamknęłam drzwi na klucz, żeby ten zboczeniec nie wszedł przypadkiem w trakcie mojego przebierania. Upewniając się, że zamknęłam drzwi zdjęłam bluzkę i założyłam inną to samo zrobiłam ze spodniami. Kiedy miałam ubrać buty usłyszałam głos Harry’ego.

- Wyłaź z tej łazienki, bo zaraz wyważę te drzwi. 

- Już! – krzyknęłam jak najgłośniej umiałam. Kiedy byłam już gotowa pociągnęłam za klamkę i wyszłam z łazienki. Zastałam Harry’ego, który był lekko  wściekły.

- No wreszcie księżniczka ruszyła cztery litery.

Pozostawiłam zostawić  wypowiedź Harry’ego bez komentarza. Zeszłam na dół gdzie czekała na mnie mama. Wzięłam torbę z książkami i przerzuciłam ją przez ramię.

- Nicole. Teraz będziesz jeździć z Harry’m do szkoły, więc poczekasz na niego i pojedziecie razem.

Czemu? Już wolałam iść na piechotę niż z nim jechać w jednym aucie. Po pięciu minutach zszedł Harry. Wyszliśmy na dwór i wsiadłam do jego auta. Jechaliśmy w ciszy, nagle Harry położył na moim kolanie rękę. Gdy tylko ją poczułam odepchnęłam ją na co Harry zareagował cichym chichotem. W końcu dojechaliśmy do szkoły. Budynek był ładniejszy niż w mojej poprzedniej szkole. Kiedy wysiadłam z auta wszystkie pary oczów były wrócone na moją osobę. Weszłam z nim do szkoły, a wszystkie dziewczyny obok mnie miały taki wzrok jakby chciały mnie zabić. Harry zaprowadził mnie pod sekretariat i poszedł gdzieś w głąb w korytarza. Zostałam sama. Super! Zostałam sama w szkole, której w ogóle nie znam, a jedyną osobę którą znałam był właśnie Harry. Kiedy odebrałam swój plan lekcji zaczęłam szukać mojej klasy, w której miała się odbyć pierwsza lekcja – matematyka. Po chwili poczułam, że na kogoś wpadam.

- Hej jestem Amanda. Ty pewnie jesteś Nicole nowa uczennica.

- Tak zgadza się.

- To dobrze mam cię oprowadzić po szkole.

- Aha to dobrze, bo w ogóle nie wiem gdzie jestem.

- Chodź za mną. Co teraz masz?

- Matematykę, zaprowadzisz mnie do klasy.

- Ok. Wiesz, będziemy chodzić do jednej klasy.

- To fajnie. Teraz jesteś drugą osobą którą znam w tej szkole.

- Haha… A kto jest pierwszą?

- Harry.

- Co? – czy ją to imię przestraszyło czy co?     

Jest pierwszy.

Czytasz = komentujesz

Każdy komentarz się liczy